Seminarium to miejsce modlitwy, nauki, zdobywania doświadczeń duszpasterskich i osobistego rozwoju. Nie jest to zwykła uczelnia wyższa z akademikiem. Aby dostać się tutaj trzeba najpierw przejść pozytywnie weryfikację powołania we własnym sumieniu. Jest to też czas na kolejne pytania i odpowiedzi. W tym pomaga czas miesięcznego postulatu oraz dwuletniego nowicjatu.
Seminarium to wspólnota ludzi.
Patrząc z zewnątrz to grupa kilkudziesięciu młodych ludzi – kleryków, Profesorów i Wychowawców oraz Kapłanów i Braci. Nie mogłoby ono funkcjonować bez posługi Sióstr Pallotynek i pracy ludzi świeckich.
Seminarium to czas rozwoju duchowego i pallotyńskiego.
Celem formacji duchowej jest związanie życia osobistego każdego z kleryków z Mistrzem – Jezusem Chrystusem. Służą temu: codzienne Eucharystie, adoracje Najświętszego Sakramentu, częsty Sakrament pokuty, comiesięczne dni skupienia (dzień odnowy duchowej i pogłębienia życia wspólnotowego), codzienna medytacja Pisma Świętego i modlitwy wspólnotowe, czytanie duchowne, studium filozofii i teologii oraz osobista modlitwa. Nad tą formacją czuwają przede wszystkim ojcowie duchowni (kierownicy w powołaniu) i spowiednicy.
Seminarium to czas studiów.
Przygotowując się do pełnienia odpowiedzialnych funkcji w służbie Kościoła, w imieniu Chrystusa, klerycy poznają szeroko wiedzę z zakresu filozofii (dwa lata) i teologii (4 lata).Możliwością poszerzenia wykładów są sympozja – organizowane na miejscu i wyjazdowe, kursy dokształcające i spotkania z ludźmi znanymi i cenionymi wżyciu Kościoła (i nie tylko). Pomocą służą szerokie zbiory biblioteczne, pracownia komputerowa, kursy językowe (także zagraniczne) itp. Obok przedmiotów wspólnych dla wszystkich seminariów poznajemy także przedmioty związane z charyzmatem pallotyńskim.
Seminarium to formacja pastoralna.
Czyli praktyczne przygotowanie do posługi słowa, ewangelizacji, liturgii i współpracy ze świeckimi. Klerycy uczą się pracy w duszpasterstwach specjalistycznych. Służą temu praktyki roczne i wakacyjne w środowiskach ludzi młodych, dzieci i starszych; wśród chorych (ociemniałych), uzależnionych, więźniów; w ruchach katolickich i pielgrzymów.
Seminarium to też czas rozwoju ogólnoludzkiego.
Obok pracy indywidualnej każdy z kleryków ma możliwość poznawania współczesnego przez studium pozycji naukowych i popularno-naukowych z interesujących go dziedzin, przez wyjazdy i wycieczki krajoznawcze, wspólne i indywidualne wyjścia do kina, teatru, opery itp. Do Seminarium zapraszani są także ludzie kultury itp. Ogromnym polem popisu jest kilkanaście grup zainteresowań. Są wśród nich m.in. grupa powołaniowa, ewangelizacyjno-modlitewna, miłosierdzia, harcerska, sportowa (także drużyna piłkarska) i inne. Klerycy mają dostęp do internetu, kilku boisk sportowych i basenu. Każdy ma możliwość rozwoju własnych zainteresowań. Co roku (od ponad 51 lat) klerycy piszą, reżyserują i występują w Misteriach Męki Pańskiej.
W dążeniu do podstawowego celu – kapłaństwa jest kilka „przystanków". Na trzecim roku studiów klerycy zostają wprowadzeni w posługę lektora – posługę stołu Słowa Bożego, a na czwartym w posługę akolity – posługę stołu Eucharystii. Na koniec roku piątego mają miejsce święcenia diakonatu.
Zwieńczeniem drogi są święcenia kapłańskie. Nowo wyświęceni kapłani wyruszają na cały świat, aby nieść Chrystusa. Przygotowało ich do tego Seminarium...
